سابقه‌ی اقتباس‌های سینمایی از بازی‌ها اصلا خوب نیست. با آن‌که بازسازی زنده‌ی میان‌پرده‌های سینمایی هم به تنهایی می‌تواند مقدمه‌ی یک اثر سینمایی جذاب باشد اما اصرار سازندگان در خلق «نسخه‌ی سینمایی» باعث شده است تا بیش‌تر و بیش‌تر از دنیای بازی فاصله بگیرند.

«استن»(بردلی کوپر) پس از آتش زدن یک خانه همراه با یک جسد، آن‌جا را با یک اتوبوس مسافربری ترک می‌کند. او در ایستگاه پایانی به یک کارناوال سیار می‌رسد،

معمولا پایان یک سه‌گانه بیش‌تر از باقی فیلم‌ها در یک مجموعه مورد نقد و بررسی قرار می‌گیرد. دلیل اول آن است که مخاطبان منتظر نتیجه‌گیری تمام چیزهایی هستند که پیش از آن دیده‌اند و نگاه تیزبین‌تری پیدا می‌کنند. اما دلیل دوم به ساختار چنین روایت‌هایی در فیلم‌ها یا محصولات دیگری همچون بازی‌ها برمی‌گردد.

داستان خیابان ترس قسمت دوم - 1978 از پایان قسمت قبل روایت می‌شود؛ «دینا» و بردارش «جاش» هویت زنی را که با آن‌ها تماس گرفته بود پیدا می‌کنند و به خانه‌اش می‌روند.

قسمت اول سه گانه خیابان ترس: 1994 با یک افتتاحیه بی نظیر آغاز می گردد و اگر اهل فیلمهای مانند «جیغ» (Scream) باشید حسابی ذوق‌زده خواهید شد.