بین سال‌های ۱۹۴۸ و ۱۹۷۵، ارتش ایالات متحده، انواع تسلیحات شیمیایی مانند گاز خردل و ال‌اس‌دی را بر روی سربازان آمریکایی در مرکز Edgewood Arsenal مریلند آزمایش کرد. جزئیات این برنامه آزمایشی انسانی فوق سری را در مطلب زیر بخوانید.
برنامه آزمایشی انسانی فوق سری درباره چه چیزی بوده است؟
«سارین» که توسط نازی‌ها در طول جنگ جهانی دوم ساخته شد، یک ماده شیمیایی مرگبار است که می‌تواند در عرض چند دقیقه افراد را بکشد. سال‌ها، ارتش ایالات متحده، مخفیانه گاز سارین را در Edgewood Arsenal (تاسیساتی دولتی در مریلند)، روی سربازان خود طی یک سری آزمایشات طبقه‌بندی شده آزمایش می‌کرد.
اما سارین تنها سلاح شیمیایی مرگبار مورد استفاده در آزمایشهای انسانی در Edgewood Arsenal نبود. تقریبا از سال ۱۹۴۸ تا ۱۹۷۵، ارتش چندین عامل جنگی شیمیایی را آزمایش کرد و حدود ۷۰۰۰ سرباز را در معرض مواد شیمیایی مانند گاز اشک آور، عوامل خردل و سایر مواد مخدر خطرناک قرار داد.
گزارش شده است سربازانی که برای این برنامه داوطلب شده بودند اغلب در مورد آنچه که برای آن ثبت نام می‌کردند گمراه می‌شدند. پس از ورود، به بسیاری از داوطلبان (بدون اینکه به آن‌ها گفته شود)، مواد مخدر داده می‌شد.
به گزارش «بالتیمور سان»، یکی از سوژه‌های آزمایشی پس از اینکه متوجه شد به او ال‌اس‌دی داده‌اند، گفت: «اگر به من می‌گفتند چه کار می‌کند، هرگز آن را نمی‌گرفتم».
این، داستانِ پشت پرده آزمایشهای کابوس‌وار انسانی است که ارتش ایالات متحده در Edgewood Arsenal انجام داد.
آزمایش های انسانی به نام امنیت ملی
در ابتدا، ارتش استدلال کرد که آزمایشهای Edgewood Arsenal برای امنیت ملی ضروری هستند. با شعله‌ور شدن جنگ سرد، ارتش نیاز داشت بداند که کدام مواد شیمیایی ممکن است به نیروهای آمریکایی آسیب برسانند و همچنین می‌خواست سلاح‌های شیمیایی خود را برای استفاده تهاجمی توسعه دهد.
بنابراین، به مدت بیش از دو دهه، ارتش سلاح‌های شیمیایی را بر روی سربازان داوطلب آزمایش کرد. گفته می‌شود، ایالات متحده برای اجرای این برنامه آزمایشی انسانی فوق سری و کمک به آزمایش‌ها حتی با دانشمندان سابق نازی که مواد شیمیایی مانند سارین را تولید کرده بودند، مشورت کرد.
سرهنگ روانپزشک «جیمز کچام» که بعدها به عنوان «دکتر دلیریوم» شناخته شد، در دهه ۱۹۶۰ به Edgewood ملحق شد و به عنوان رئیس تحقیقات روان‌شیمیایی، آزمایشهای مواد مخدر روانگردان خود را رهبری کرد. کچام که تا زمان مرگش در سال ۲۰۱۹ مدافع غیور آزمایش‌ها بود، اصرار داشت که سلاح‌های شیمیایی که آن‌ها آزمایش می‌کردند انسانی‌تر از سلاح‌های سنتی و یک احتیاط ضروری در طول جنگ سرد بودند.
نظراتی درباره برنامه آزمایشی انسانی فوق سری
همانطور که توسط «نیویورکر» گزارش شده است، کچام گفت: «ما در یک رویارویی بسیار پرتنش با اتحاد جماهیر شوروی بودیم. اطلاعاتی وجود داشت که گاهی دقیق و گاهی نادرست بودند، مبنی بر اینکه آن‌ها مقادیر زیادی ال‌اس‌دی تهیه می‌کردند؛ احتمالا برای استفاده در یک موقعیت نظامی.»
«ال ویلسون گرین»، مدیر علمی Edgewood، استدلال کرد که جنگ شیمیایی می‌توانست منجر به تلفات کمتری در میدان نبرد شود.
گرین در سال ۱۹۴۹ نوشت: «در طول تاریخ ثبت شده، جنگ‌ها با مرگ، بدبختی انسانی و تخریب اموال مشخص شده‌اند. هر درگیری بزرگی فاجعه‌بارتر از جنگ قبلی است.» او همچنین نوشت: «من متقاعد شده‌ام که با استفاده از تکنیک‌های جنگ روان‌شیمیایی می‌توان بر دشمن غلبه کرد؛ بدون اینکه مردم او را به طور عمده کشت یا اموالش را به صورت دسته جمعی تخریب کرد.»
اما علی‌رغم این نیات، منتقدان Edgewood Arsenal می‌گویند این آزمایش‌ها (و روشی که کچام و تیمش آن‌ها را اجرا کردند) از انسانیت به دور بودند.
مقاله پیشنهادی برای مطالعه:
آلدریچ ایمز، مامور دوگانه بدنام که اسرار سیا را به اتحاد جماهیر شوروی فروخت
سربازانی که برای آزمایشهای انسانی Edgewood Arsenal استخدام شدند
ارتش ادعا کرد که سربازان برای این برنامه آزمایشی انسانی فوق سری داوطلب شدند. اما حقیقت پیچیده‌تر بود. «نیک بریگدن» کارگردان مستند «Dr. Delirium and the Edgewood Experiments» به گاردین گفت: «به آن‌ها گفته شد که قرار است تجهیزات ارتش را آزمایش کنند. هیچ اشاره‌ای به مواد مخدر نشده بود.»
پس از اعزام به مریلند، سربازان تحت فشار قرار گرفتند تا آزمایشات خطرناکی انجام دهند. بریگدن، که با کهنه سربازان Edgewood Arsenal برای مستند خود مصاحبه کرد، گفت: «وقتی آن‌ها وارد Edgewood شدند، طبق آنچه من از این کهنه‌سربازان شنیده‌ام، آن‌ها را تهدید کردند که اگر شرکت نکنند، دادگاه نظامی خواهند داشت.»
رسما ارتش داستان متفاوتی را بیان کرد. بر اساس تحقیقات مرکز ملی اطلاعات بیوتکنولوژی، شورای سیاست‌گذاری پزشکی نیروهای مسلح در اوایل دهه ۱۹۵۰ به نتیجه رسید که بدون داوطلبان انسانی، این پروژه نمی‌تواند ادامه یابد. بنابراین شورا اجازه استفاده از سربازان را در آزمایشات پزشکی داد.
ارتش بعدا ادعا کرد که همه شرکت‌کنندگان به طور داوطلبانه رضایت دادند و توضیحات کاملی در مورد آزمایش‌ها دریافت کردند. اما کهنه سربازانی که در این آزمایش‌ها شرکت کرده بودند، مخالفت کردند.
یکی از افراد مورد آزمایش به بالتیمور سان گفت: «آن‌ها به من گفتند که این مانند مصرف آسپرین است.». اما آزمایشهای مواد مخدر که او تحمل کرد، سال‌ها او را به مرز خودکشی رساند.
پزشکی به نام «مارک نیدل» به نیویورکر گفت: «این واقعیت که آن‌ها اجازه داشتند این کار را انجام دهند، بی آن که افراد بدانند آن‌ها چه می‌کنند، بسیار بسیار ترسناک بود.» او همچنین گفت: «هیچ انسانیتی در آن وجود نداشت. هیچ اخلاقی در آن وجود نداشت.»
آزمایش سلاح های شیمیایی بر روی سربازان
آزمایشات در برنامه آزمایشی انسانی فوق سری Edgewood Arsenal چگونه بودند؟ ال ویلسون گرین، مدیر Edgewood Arsenal، نوع خاصی از واکنش را در نظر داشت و می‌خواست آن را ببیند.
او نوشت: «علائمی که در عملیات استراتژیک و تاکتیکی دارای ارزش تلقی می‌شوند شامل موارد زیر هستند: سکته یا تشنج، سرگیجه، ترس، وحشت، هیستری، توهم، میگرن، هذیان، افسردگی شدید، تصورات ناامیدی، عدم ابتکار عمل حتی برای انجام کارهای ساده، شیدایی خودکشی.»
در نتیجه، داوطلبان موادی شامل سموم خطرناک مانند سارین و عامل BZ را مصرف کردند که باعث وحشت و ناتوانی آن‌ها شد. محققان همچنین به سربازان دوزهایی از LSD و PCP دادند تا واکنش آن‌ها را آزمایش کنند.
در برخی از آزمایشات، پزشکان مواد شیمیایی مرگبار را روی بازوهای داوطلبان می‌چکاندند تا واکنش آن‌ها را ببینند. در برخی دیگر، مردان قرص‌ها را بدون اینکه بدانند دقیقا حاوی چه چیزی هستند، می‌خوردند. برخی از مردان در طول آزمایشات به طور موقت نابینا شدند یا سعی کردند به خود آسیب برسانند. برخی توهماتی را تجربه کردند که برای روزها ادامه یافت.
این آزمایشات باعث شد که تعدادی از داوطلبان در بیمارستان بستری شوند. هنگامی که داروهای روانگردان یک سرباز را پارانویا کردند، حتی بعد از از بین رفتن دوز، او شش هفته را در بیمارستان گذراند.
اثرات وحشتناک آزمایشات مواد مخدر Edgewood
شاید خطرناک‌ترین ماده شیمیایی که ارتش با آن آزمایش کرد سارین بود. در یک سال آزمایش سارین، هفت تکنسین پس از اینکه به طور تصادفی در معرض این ماده شیمیایی قرار گرفتند، نیاز به درمان فوری پزشکی داشتند و پرندگانی که بعد از آزمایشهای سارین از روی دودکش‌های اتاق‌های گاز عبور می‌کردند، مرده می‌افتادند و باید مرتبا از بام تاسیسات خارج می‌شدند.
در همین حال، داوطلبان سالم برنامه آزمایشی انسانی فوق سری که این ماده شیمیایی سمی به آن‌ها داده شد، واکنش‌های شدیدی از جمله اسپاسم، استفراغ و تقلا برای نفس کشیدن داشتند.
در سال ۱۹۶۱، به یکی از داوطلبان Edgewood به نام «جان راس» یک عامل عصبی به نام «سومان» تجویز شد و درست زمانی که به او تزریق می‌شد، به طور ناخواسته شنید که پزشکان می‌گویند این ماده شیمیایی کشنده است.
او بعدا به نیویورکر گفت: «من شروع به تشنج و استفراغ کردم. یکی از بچه‌هایی که بالای سرم ایستاده بود گفت: «ما به شما کمی بیش از حد دارو دادیم.» آن‌ها به من گفتند که پیاده روی کن تا اثرات آن از بین برود. کم کم وحشت کردم. فکر می‌کردم می‌میرم.» راس زنده ماند. اما سال‌ها افسردگی و بی‌خوابی را تجربه کرد.
در آزمایش دیگری، یک سوژه آزمایشی که به او BZ داده شده بود گفت که احساس می‌کند در Edgewood Arsenal در خطر است. او گفت: «احساس می‌کنم زندگی من اینجا هیچ ارزشی ندارد. من فقط احساس می‌کنم که اینجا، در این خانه، امنیت ندارم.»
مقاله پیشنهادی برای مطالعه:
علم وحشت: پژوهش در ایجاد واکنش وحشت در بشر
تبعات برنامه آزمایشی انسانی فوق سری Edgewood Arsenal
در سال ۱۹۷۵، آزمایشهای انسانی در اج‌وود آرسنال پس از بررسی‌های کنگره (که برنامه را به دلیل فرآیند جذب و پذیرش اجباری آن و عدم موفقیت مکرر در کسب رضایت آگاهانه از داوطلبان افشا کرد) پایان یافت.
اما سربازانی که در معرض این آزمایش‌ها قرار گرفته بودند، چندین دهه اثرات آن را احساس کردند. بسیاری از آن‌ها با افسردگی و افکار خودکشی دست و پنجه نرم می‌کردند. برخی دیگر از اختلالات سیستم عصبی رنج می‌بردند.
یکی از کهنه سربازان برنامه آزمایشی انسانی فوق سری Edgewood Arsenal به دکتر کچام نوشت: «من باید همه چیزهایی را که برای من اتفاق افتاده است بدانم زیرا می‌تواند به من آرامش دهد و به کابوس‌های کمتری منتهی شود.». این نامه به هیچ وجه تنها نامه‌ای نبود که کچام دریافت کرد.
کچام به جانباز دیگری که او را زیر سوال برده بود، پاسخ داد: «من حدس می‌زنم برای برخی از مردم، نگاه کردن به گذشته و محکوم کردن کاری که پزشکان و دیگران در نیم قرن پیش انجام داده‌اند، رضایت‌بخش باشد. به خصوص اگر خود را معطوف فیلم‌های بسیار احساسی کرده و آن‌ها را از حقوق معلولیت برخوردار سازد.»
مرافعه دادگاهی اج‌وود آرسنال
در سال ۲۰۰۹، گروهی از داوطلبان سابق Edgewood Arsenal یک شکایت دسته جمعی علیه ارتش، وزارت دفاع و سیا تنظیم کردند. به جای درخواست غرامت، کهنه سربازان فقط می‌خواستند بدانند چه داروهایی دریافت کرده‌اند، از سوگندهای محرمانه خود رها شوند و به مزایای پزشکی امور کهنه سربازان دسترسی پیدا کنند.
یک دادگاه منطقه‌ای ایالات متحده در سال ۲۰۱۳ به نفع جانبازان رای داد. در سال ۲۰۱۵، دادگاه تجدیدنظر ناحیه نهم تشخیص داد که ارتش نیز موظف است مراقبت‌های پزشکی مربوط به آزمایش‌ها را به کهنه سربازان ارائه دهد.
بیش از ۶۰ سال از آغاز برنامه آزمایش انسانی در Edgewood Arsenal، کهنه سربازان هنوز با اثرات ماندگار آزمایش‌هایی که متحمل شده بودند، دست و پنجه نرم می‌کردند. فقط اکنون، حداقل به معنای واقعی کلمه، ارتش بالاخره برای آنچه که آن‌ها را در معرض آن قرار داده بود، تقاص پس می‌داد.
نتیجه گیری
در مطلب فوق، تمام اطلاعات لازم درباره یک واقعیت تلخ یعنی یک برنامه آزمایشی انسانی فوق سری که توسط ارتش ایالات متحده به اجرا در آمد، ارائه شد. بااین‌حال Edgewood Arsenal تنها پروژه نظامی فوق محرمانه‌ای نبود که از سوژه‌های آزمایشی انسانی استفاده می‌کرد.
