اتاق فرار مرنجاب

من پریام.

کل زندگی من شده برادرم پارسا، پارسا با همه فرق داره هم رفتاراش هم افکارش. نمی‌تونم لحظه‌ای به اون فکر نکنم باید مراقبش باشم تا از پس کاراش بربیاد، برای همین باید حواسم بهش باشه.
بعد پدر و مادرم تنها کسی که داره منم، به همین خاطر کل زندگیش شدم من. من حتی نمی‌تونم یک روز رو برای خودم داشته باشم در واقع می‌ترسم، می‌ترسم که نتونه از پس کاراش بر بیاد. من از این موضوع ناراضی نیستم، ولی هیچی از خودم نمونده. منم دوست دارم برای خودم وقت بگذرونم.
الانم که با یکی آشنا شدم، تمام شرایطم رو بهش گفتم و اون پذیرفته و همه جوره کمکم می‌کنه. حس عجیبیه هیچ وقت فکرش رو نمی‌کردم که بتونم به کسی تکیه کنم. تا زمانی که دیدمش، با همه فرق داشت. تصمیم گرفتم که به حرف دلم گوش بدم اعتماد کنم. و تصمیم رو گرفتم که ادامه بدم.

الانم دارم میرم سفر به پارسا گفتم و گفت که برم امیدوارم تو این دو روز اذیت نشه. امیدوارم توی این سفر، همسفرهای خوبی برای هم باشیم.