اتاق فرار دالان

سال‌هاست اینجا می‌شینم، درست روبروی این خراب‌شده مردم به چشم یه دیوونه نگام می‌کنن، حق هم دارن. من یه قاتلم، یه خائن، یه پدرِ از دست‌رفته.
این اعترافات رو می‌نویسم. شاید یه روزی یه نفر اینارو بخونه و بفهمه چه بلایی سرم اومده.

زندگیم یه قصه بود، یه قصه تلخ و غم‌انگیز. یک خانواده بودیم، یک همسر مهربون، نگین دخترِ نازم، یه زندگی معمولی… اما من حماقت کردم. فریب خوردم. به زنم خیانت کردم.

اون روز… هیچ وقت یادم نمیره. وقتی فهمید، دنیا رو سرم خراب شد. خودشو کشت. جلوی چشم‌هام… یه فاجعه. و من… من مقصر بودم.

دیوونه شدم. حق داشتم. منو بردن تیمارستان، اما اونجا بدتر بود. هر روز، هر ساعت، تصویر زنم جلوی چشمام بود. و دخترم… دخترم تنها شده بود.

دخترم… فرشته‌ی کوچیکم… ازم گرفتن. بردنش تو یتیم‌خونه.

وقتی فرار کردم، فقط یه هدف داشتم. پیدا کردن دخترم. همه‌ی یتیم‌خونه‌ها رو زیر و رو کردم. تا اینکه رسیدم به اینجا. یتیم‌خونه‌ی متروکه، تو یه جای پرت و دورافتاده.

همسایه‌ها میگن اینجا یه جای شومه. میگن بچه‌ها ناپدید شدن، مرده‌ان، روحشون سرگردونه. میگن یک نفرین اینجارو تسخیر کرده. شاید حق با اوناس. شاید نفرین من دامنگیر دخترم شده. میگن نباید بهش نزدیک شد… اما من چاره‌ای نداشتم. دخترم اینجا بود.

سال‌هاست اینجا می‌شینم. هر روز، هر شب. به امید یه معجزه. به امید اینکه یه روز در این یتیم‌خونه باز شه و دخترم ازش بیاد بیرون. می‌دونم که این فقط یه توهمه، یه امیدِ واهی. اما نمی‌تونم دست بکشم. من باید پیداش کنم. من بهش مدیونم.